کاهو یکی از قدیمیترین سبزیجات دنیا به شمار میآید که منشأ آن در هندوستان و آسیای مرکزی است. پیشینهٔ مصرف کاهو در ایران شش قرن قبل از میلاد است. این سبزی یک قرن قبل از میلاد به روم راه یافت و جزو غذاهای مهم رومیان شد.
کاهو گیاهی است یک ساله و دارای برگهای پهن و دراز و سبز، با طعم کمی شیرین. کاهو موجب افزایش گلبولهای قرمز خون شده و آهن موجود در آن برای درمان کم خونی مفید است؛ از همین رو در گونهها، سرخی مطلوب پدید میآورد و اعصاب را منظم میکند و بر قدرت بینایی میافزاید.
این ماده غذایی به ویژه حاوی ویتامین «ث» - ضد اسکوربوت - است. کاهو ارزش غذایی چندانی ندارد، اما از لحاظ درمانی فوق العاده و سرشار از نمکهای معدنی با خاصیت قلیایی است؛ به همین سبب خون را تصفیه میکند و به حفظ هوشیاری مغز و سلامت بدن کمک مینماید.
برگهای بیرونی کاهو ارزش خوراکی بسیار دارد؛ زیرا این برگها بیشتر در معرض نور آفتاب قرار دارد و نسبت به برگهای داخلی حاوی ویتامین بیشتر است. هر چه کاهو سبزتر باشد، ویتامین بیشتری دارد. کاهوی پخته برای ازدیاد شیر مادر مناسب است. این سبزی محتوی چند ماده مهم و شفابخش است. آب کاهو، خنک و شادابی بخش است و میزان فراوانی منیزیم در آب آن سبب تقویت بافت عضلانی، اعصاب و مغز میشود. آب کاهو جنبه درمانی دارد.
سلولز موجود در کاهو حجم مواد داخل روده و حرکات روده را افزایش میدهد که این امر درمان یبوست را آسان میسازد. کاهو برای رفع بیخوابی نیز مؤثر است؛ زیرا دارای مادهای خواب آور به نام لکتوکاریوم است که حاوی کربوهیدرات است. این ماده غذایی برای درمان دیابت ماده غذایی مناسب است و افراد دیابتی میتوانند به راحتی از آن استفاده کنند. استفاده از کاهو به علت داشتن املاح فراوان - به خصوص منگنز و روی - برای جلوگیری از ریزش و سفید شدن مو مفید است.
منبع : بيتوته